LC
De Zotheid verschijnt: de zorg verdwijnt
Hoe de mensen ook gewoonlijk over mij praten - want ik weet heel goed hoezeer de dwaasheid in kwade reuk staat, zelfs bij de allerdwaasten - ben ik het toch, en ik alleen die het in mijn macht heb goden en mensen op te vrolijken; een meer dan voldoende bewijs hiervoor is toch wel het feit dat zodra ik voor deze talrijke menigte naar voren trad om te spreken, onmiddelijk alle gezichten opklaarden tot een nieuwe en ongekende vrolijkheid, dat u onmiddelijk het gelaat uit de plooi bracht, dat u opgewekt en vriendelijk lachend applaudiseerde zodat het waarachtig wel lijkt of u - in zo groten getale van her en der gekomen - nu opeens dronken bent van de nectar der Homerische goden waarin lachkruid is gestrooid, terwijl u daarstraks nog somber en bezorgd zat te kijken alsof u net uit de grot van Trophonius terug was. Maar zoals het pleegt te gebeuren dat zodra de zon haar schone gouden gelaat aan de wereld heeft getoond, of wanneer na een strenge winter een nieuwe lente met zoele westenwinden komt, alles plotseling een nieuw gezicht krijgt, een nieuwe kleur, en duidelijk een jeugdige glans terugkeert, zo kreeg u ook bij de aanblik van mij een andere gelaatsuitdrukking. Wat overigens grote redenaars met een lange en uitvoerig voorbereide rede amper kunnen bereiken, dat zij namelijk de drukkende zorgen verdrijven, dat is mij enkel door mijn verschijnen terstond gelukt.[Erasmus]